خیانت در امانت بدون شک امانتداری از صفات پسندیده ای است که مورد تأیید عرف و اسلام می باشد.
آیه 58 سوره نساء نیز بیان می کند: «ان الله یامرکم ان تودا الامانات الی اهلها» که در آن
خداوند متعال امر به ادای امانت می نماید.
از نظر قانونی هر گاه اموال منقول یا غیرمنقول یا نوشته هایی از قبیل سفته و چک
و قبض و نظایر آن به عنوان اجاره یا امانت یا رهن یا برای وکالت یا هر کار با اجرت یا
بی اجرت به کسی داده شود و بنا بر این بوده است که اشیای مذکور مسترد شود
یا به مصرف معینی برسد و شخصی که آن اشیاء نزد او بوده، آن ها را به ضرر مالکین
یا متصرفین آن ها استعمال یا تصاحب یا تلف یا مفقود نماید، به حبس از 6 ماه تا 3 سال
محکوم خواهد شد. بنابراین عنصر مادی این جرم را استعمال، تصاحب، اتلاف یا مفقود کردن
مال مورد امانت تشکیل می دهد.
خیانت در امانت از جرائم مضر به حقوق خصوصی و مصالح عمومی است. رضایت مدعی
خصوصی یا استرداد شکایت، موضوع حق الناس را در جرم مزبور منتفی می سازد لکن
به ضرورت مصلحت جامعه و حفظ نظم عمومی، تعزیر شرعی یا حکومتی مجرم لازم است.
علاوه بر آن، هر کس از سفید مهر یا سفید امضایی که به او سپرده شده است یا به
هر طریقی به دست آورده، سوء استفاده نماید به یک تا سه سال حبس محکوم خواهد شد.
سوالات رایج:
- تفاوت خیانت در امانت با جرائم کلاهبرداری و سرقت چیست؟
- عنصر معنوی خیانت در امانت چیست؟
- آیا جرم خیانت در امانت مقید به نتیجه است یا خیر؟
- تحقق خیانت در امانت آیا منوط به انعقاد عقد ودیعه است؟